تاریخچه فتوگرافی پزشکی

تاریخچه فتوگرافی پزشکی

تاریخچه فتوگرافی پزشکی

به دلیل توانایی فتوگرافی (عکاسی) برای نمایش واقعی از آنچه که دیده میشود ، علوم به سرعت به اهمیت و ارزش فتوگرافی(عکاسی) پی بردند.تا قبل از این، برخی هنرمندان در صدد بودند تا  تصاویر را فقط از توصیف و یا تفسیر پزشکان و جراحان طراحی کنند. اما با توجه روز افزون به تخصصی بودن فتوگرافی این مشکل برطرف شد.

اولین کاربرد عکاسی در پزشکی به  سال 1840 برمیگردد. جایی که دکتر آلفرد فرانسیس دانه دربیمارستان Charite در  پاریس عکس هایی را از قسمت هایی از استخوان و دندان به تصویر کشید. او شروع به ساخت داگرئوتایپ ها از طریق یک میکروسکوپ کرد. سپس  الفرد دانه موارد حکاکی شده و نقاشی شده ی عکس ها را به وسیله ی دانشجویش منتشر کرد.

Hugh Welch Diamond یک پزشک و عضو بنیاد انجمن عکاسی سلطنتی، از عکاسی به عنوان یک ابزار در پزشکی به ویژه در بیماری های روحی استفاده کرد. وی در سال 1852 در بخش زنان در پناهگاه کانتی در Twickenham مشغول به کار بود، و در آنجا تلاش کرد تا عکس هایی از علائم و نشانه های دیوانگی را با عکس برداری از بیماران به تصویر بکشد.

Hugh Welch Diamond

در سال 1856  Guillaume-Benjamin Duchenne de Boulogne در پاریس شروع به عکسبرداری از زندانیان در بیمارستان روانی Salpêtrière کرد. او روشی برای فعال کردن عضلات فردی از طریق تحریک الکترونیکی ابداع کرد. او با کمک  Adrien Tournachon  به عکاسی صورت پرداخت و در یک نقطه 53 احساسات را که می توان بر اساس فعالیت عضلانی مشخص کرد، ذکر کرد. کار او در سال 1862 در  Mécanisme de la physionomie humaine منتشر شد که تا قبل از سال 1900 قابل توجه ترین کتاب تصویری فتوگرافی پزشکی بود.

واحد فتوگرافی پزشکی (عکاسی پزشکی) در بیمارستان Salpêtrière در پاریس در سال 1878 توسط Charcot تاسیس شد.

دکتر ژان مارتین چارکوت معتقد بود که فتوگرافی نقش مهمی در تشخیص و مدیریت بیماران دارند.

او آلبرت لند را استخدام کرد که در سالپرتایر تحت نظارت چارکوت کار کرد.

Londe  نه تنها  عکس ها را ساخت بلکه دستگاه جدیدی برای ثبت علائم و نشانه ها ایجاد کرد.

در سال 1893 Londe  یکی از مراجع اصلی  در عمل فتوگرافی پزشکی La Photographie médicale را منتشر کرد.

Londe  یک روش سیستماتیک برای عکاسی از بیماران در منظرهای ثابت ایجاد کرد که عمق میدان و تحریف ناشی از طراحی لنز وفاصله سوژه مورد نظر با لنز را بهبود بخشید.

Londe 

در آن دوره علاقه شدیدی به فرهنگ ها و مردم در مناطق دور دنیا وجود داشت و فتوگرافی راهی برای آشنایی و مطالعه ی آنها بود، به خصوص هنگامی که آوازه ی تأثیرات مطالعه جمجمه‌شناسی و کار Darwin در انتخاب طبیعی در جهان پیچید.

در سال  1850 توسط لوییز آگاسز به Joseph T. Zealy ماموریت داده شد تا در جنوب ایالات متحده ی امریکا  داگرئوتایپ کارگران مهاجر آفریقایی را بسازد. تصاویر به عنوان اسناد علمی برای حمایت از نظریه های قومی(نژاد شناسی) مورد توجه قرار گرفتند.

Carl Damman مجموعه ای از عکس های نژاد های مختلف قومی را در آلبوم Anthropologisch-ethnographisches در Photographien منتشر کرد.

 

Thomas Huxley یک سیستم عکاسی بدن انسان را با نمایش های ثابت  ، که شامل یک میله برای اندازه گیری ابعاد شناخته شده بود را ایجاد کرد.

فرانسیس گالتون معتقد بود که به طور سیستماتیک می تواند صفات ویژگی های ارثی، فکری، اخلاقی و فیزیکی را با توجه به خانواده ها، گروه ها، طبقات و انواع نژادی سازماندهی کند. او معتقد بود که ویژگی های ذهنی می تواند با مطالعه خواص فیزیکی اندازه گیری شود . وی برای اثبات فرضیه اش  یک کامپوزیت از بیش از دویست عکس برای ایجاد یک نمونه کلی فیزومانومی از یک گروه یا نوع ساخت.

دکتر رید بنت بنتکو، یک پزشک و سرباز از نیویورک، دوربین را به جنگ داخلی آمریکا (1865-1861) برد و عکسهای سربازان زخمی را به تصویر کشیده و مستندی از درمان، جراحی و شرایط کاری پزشک ها را تهیه کرد.

آلبوم های سربازان زخمی جنگ داخلی آمریکا که تحت پوشش Bontecou مورد استفاده قرار گرفته اند در نمایشگاه های متعدد ظاهر شدند که بسیاری از این تصاویر در موزه هنر متروپولیتن به عنوان بخشی از نمایشگاه عکاسی و نمایشگاه جنگ داخلی آمریکا منتشر شد.

 

تلاش برای انتشار عکس های پزشکی در کتاب های متنی آناتومی با موفقیت چندانی در سال های اولیه فتوگرافی پزشکی مواجه نشد.

عدم تنوع بافتی و تونال رنگی باعث شد که عکس ها برای تفسیر دشوار باشند که این ممکن است به علت حساسیت طیفی مواد اولیه به آبی، بنفش و فرابنفش باشد. البته صفحات Orthochromatic تا سال 1883 در دسترس تجاری قرار نگرفتند.

در سال ۱۸۶۱نیکولا روینگرر اطلس سیستم عصبی محیطی بدن انسان، Cottaرا با استفاده از عکس های جوزف آلبرت از بخش های یخ زده منتشر کرد.

Sterophotography به عنوان راهی برای اضافه کردن یک کیفیت سه بعدی به منظور نشان دادن روابط فضایی آناتومی و مطالعات موردی بالینی مورد توجه قرار گرفت.

بین سال های 1894-1900، آلبرت نایسر از لایپزیگ، یک اتوران استرو از آناتومی و آسیب شناسی تولید کرد.

دیوید واترستون مجموعه ای از کارت های استرو را در سال 1905 منتشر کرد تا در یک نمایشگر استرو مورد استفاده قرار گیرد. این کارت ها نشانه های نشانه گذاری و برچسب های توصیفی را نشان میدادند و با نمایشگر استروسکوپی بسته بندی شدند.

در اوایل سال 1883 تلاش هایی برای فتوگرافی از داخل بدن انجام شد.

Emil Behnke از یک لامپ کربن قوس، لنز و منعکس کننده برای عکس برداری از  ریسمان های  صدای انسانی در معرض ¼ ثانیه استفاده کرد.

 

 

والتر وودبری در سال 1890 یک "photogastroscope" را منتشر کرد که تصاویر داخلی معده را نشان داد.

و در سال 1894، ماکس نیتز عکس های مثانه را با استفاده از یک سیستوسکوپ منتشر کرد.

در دهه ی اول سال 1900 اکثر مراکز عمده آموزش پزشکی ، فتوگرافی پزشکی (عکاسی پزشکی) را به عنوان روش اسناد و مدارک تحصیلی و درمان به رسمیت شناختند.

بسیاری از عکاسان در رشته های چند گانه ای از رادیولوژی، آسیب شناسی و چشم پزشکی کار می کردند.

فتوگرافی پزشکی (عکاسی پزشکی) به یک حوزه خاص و تخصصی در  فتوگرافی (عکاسی) تبدیل شد و در سال 1931 یک گروه از عکاسانی که در پزشکی کار می کردند، در دانشگاه ییل در ایالات متحده آمریکا با هم جمع شدند و بعدها انجمن ارتباطات بیولوژیکی را تشکیل دادند که بعدها به انجمن BioCommunications Association تبدیل شد.

این گروه مجله فتوگرافی بیولوژیکی (عکاسی بیولوژیکی) که بعدا به مجله BioCommunication اضافه شد را منتشر کرد.

سازمان های دیگری نیز در انگلستان، اسکاندیناوی و استرالیا تشکیل شد.

امروزه فتوگرافی پزشکی (عکاسی پزشکی)  از طریق مستند کردن اطلاعات ، تحقیق و آموزش نقش مهمی را در پزشکی ایفا میکند.

 

 

تهیه و تنظیم در بخش تحقیق و پژوهش گروه مهندسی پزشکی سپند
 





اشتراک گذاری: